İNGİLTERE'NİN BARCELONA'SI

Arsenal'im dün gece Porto'yu 5'ledi ve adını çeyrek finale yazdırdı. 3 gol Bendtner, 1'er gol de Nasri ve Eboue'den. Bugün özellikle İngiltere ve İspanya'nın manşetlerinde Arsenal'de ilk kez hat-trick yapan Bendtner var. Danimarkalı dün adeta patlama yaptı. Bir süredir Güiza modelinde takılan genç futbolcuyu eleştiren hatta bu adamdan golcü olmaz diyen basın şimdi doğal olarak parlatıyor. Ama attığı ilk iki golde bir golcü gibi doğru zamanda doğru yerde olmasını bildi hepsi sadece bu. Wenger bile maç sonrasında onunla ilgili olarak "Herşey ne kadar da çabuk değişiyor, işte futbolun en önemli özelliklerinden biri bu." dedi. Bendtner'i izledikten sonra hele ki 3 gol attığı bir maçtan sonra, biz Batuhan gibi bir oyuncudan neden yararlanamadığımızı, onun karakterinin olumsuz yönlerini neden törpüleyemediğimizi sorgulayalım bence.

Dünkü galibiyette Bendtner'in payının olduğunu tabii ki ıskalayamam ama Arsenal'in hücuma dönük orta sahasında Xavi gibi, Iniesta gibi hatta Messi gibi oynayanlardadır aslan payı. Tabirimi mazur görün ama bu futbolcuların en büyük avantajı götleri yere yakın olmalarıdır. Yani bacaklarının kısa olması. Bu sayede ayaklarına çok hakimler, daha seriler ve kolay adam eksiltebiliyorlar. Bir Arda mesela bunun en güzel örneklerinden. Arsenal'de de bu tarz oyunculardan fazlasıyla var; Arshavin, Nasri, Fabregas, Walcott, Eduardo ve Denilson. Wenger golcüsü dışındaki tüm hücum oyuncularını neredeyse böyle tiplerden seçiyor. Dün Fabregas yoktu ve Nasri'nin ne kadar verimli olabileceğini de gördü Fransız. Wenger sakat olan İspanyol'u oynatmak için kumar oynamaya bile hazırım demişti. Bundan sonra ona bu kadar muhtaç olduğunu hissettiren böyle bir açıklama yapmaz diye düşünüyorum.

Dün beni en çok etkileyen iki isimden bahsetmeliyim, Arshavin ve Nasri'den. Messi ayağına topu aldığında nasıl heyecanlanıyorsam Rus futbolcuda da aynı şeyleri hissediyorum. İkinci golde Portolu 3 futbolcuyu sürükleyişi ve Bendtner'e bomboş kaleye yuvarlaması için yaptığı asist (kaleci Helton'un uzanıp almasını engelleyecek hızda) mükemmeldi. Rus futbolcu sol kanattan ceza sahasına girerek bunu birkaç kez daha yaptı.

Ve tabii ki Nasri. Maçın adamıdır bence. İkinci yarının ortalarında 3 dakika içinde oyuna iki kritik müdahalesi var. 61.dakikada skor 2-0 iken köşe vuruşundan gelen topta direk dibinde çakılı bekledi ve çizgi üzerinden topu çıkardı. Gol olsa ilk maçın skoru olacak ve belki maç uzatmaya gidecekti. Ve 2 dakika sonrasında Arshavin'e tam anlamıyla nazire yaptı. Sağ kanattan o da 3 futbolcuyu peşine taktı ama bu kez gol vuruşunu da kendisi yaptı. Bu Nasri'yi gördükten sonra Wenger, Fabregas'ı Barcelona'ya iyi bir ücrete gönül rahatlığıyla gönderebilir.

Eboue'nin yaptığı koşu, o hızda giderken topu kontrol edişi ve kaleciyi çalımlayıp attığı 4. gol bile ligimizin birçok santraforunu düşününce bana rahatsızlık verdi. Song'u, Diaby'si, Rocisky'si hepsi takım oyununun en güzel örneklerinden birini sergiledi. Bir nevi İngiltere'nin Barcelona'sı gibiydiler. Orta alanda mücadele gücü yüksek, ayağa oynayan ve sabırla pas yapan futbolcular dünkü farkın ortaya çıkmasında başrolü oynadı. Tüm bunların ardından bitiş düdüğüyle birlikte kendimi tam anlamıyla sakinleştirici hap almış gibi hissediyordum. Ya da "Arsenal'in bedensel aksiyonu sonrası benim ruhsal rahatlayışım" desem daha doğru olur sanırım.